Πάρε με (ότ)αν φτάσεις
Νιώθω ντροπή που ζούμε σε μία τέτοια χώρα και δεν ξέρουμε εάν θα υπάρξει το
αύριο . Η Ελλάδα είναι τόσα χρόνια πίσω. Νιώθω οργή για τα εκατομμύρια χρήματα
που έχουν δοθεί και αυτά δεν τα εκμεταλλεύονται. Νιώθω στεναχώρια
για όλες τις μανάδες που περίμεναν τα παιδιά τους και όχι μόνο.Δεν φταίει μόνο
ένας. Στα Τέμπη δεν ήταν ατύχημα, ήταν δολοφονία Σ.Ε.
Νιώθω αδικημένος ως Έλληνας πολίτης . Οι γονείς μας δίνουν πολλά χρήματα
στο κράτος για αυτά τα τρένα... Όχι μόνο για τα τρένα, αλλά και για τα σχολεία,
για τα νοσοκομεία , για τους δρόμους και φαίνεται να είναι τελικά
όλα μάταια. Απαράδεκτοι οι άνθρωποι που παίρνουν τέτοιες
αποφάσεις
Μου αρέσουν τα τρένα που δεν κάνουν την μάνα μου να κλαίει, τα τρένα που με
αφήνουν να κάνω όνειρα για το μέλλον.
-------------
Είναι απαράδεκτο η ασφάλεια μας να εξαρτάται από μόνο έναν άνθρωπο. Εν έτει
2023 θα έπρεπε να υπάρχει μια εφαρμογή εντοπισμού πάνω στα τρένα. Δεν είναι
δυνατόν να γνωρίζουμε σε πόσα λεπτά θα βρίσκετε το φαγητό στο σπίτι μας και να
μην γνωρίζουμε αν δύο τρένα είναι έτοιμα να συγκρουστούν.
Μαμά, μπαμπά, τελικά δεν θα φτάσω ποτέ...
Γιατί; Απλά γιατί; Όλες αυτές οι ζωές... οι αθώες ψυχές αυτών των ανθρώπων
χάθηκαν στον απέραντο ουρανό. Στο αιώνιο σκοτάδι. Οι σκέψεις και τα
συναισθήματα μου για αυτό το γεγονός είναι μόνο η στεναχώρια και με πνίγει το
άδικο. Αλλά πάνω από όλα, το μυαλό μου είναι κολλημένο στις οικογένειες. Σε
αυτές τις κακόμοιρες μάνες που θρηνούν και ουρλιάζουν για τον χαμό των παιδιών
τους. Τα όνειρα αυτών των φοιτητών που χάθηκαν στην στάχτη. Συλλυπητήρια και
κουράγιο πραγματικά.
-------------
Πάμε και όπου βγει!
Λυπάμαι τις οικογένειες που αυτή την στιγμή που μιλάμε
προσπαθούν να αναγνωρίσουν τα παιδιά τους. Λυπάμαι και τα παιδιά που έπαθαν
αυτό το σοκ. «Πάμε κι όπου βγει». Αυτό εδώ μας δείχνει πόσο κακά πάμε. Αυτό που
σκέφτομαι εγώ είναι ότι φαντάσου να ήσουν εσύ εκεί μέσα, φαντάσου τα παιδιά που
ήταν εκεί. «Σε 10 φτάνω μαμά», « πες στον μπαμπά να ετοιμάζεται». Αυτά ίσως
ήταν τα τελευταία λόγια ενός παιδιού που μετά από τόσο καιρό που έλειπε ήθελε
να δει τους δικούς του ξανά. Δυστυχώς δεν το κατάφερε. Ξ.Γ.
-------------
Μάνες κλαίνε τα παιδιά τους και παιδιά τους γονείς τους. Πραγματικά
λυπάμαι και αηδιάζω για το πως καταντήσαμε
-------------
Ζωή;
Τι είναι η ζωή;
Ζωή είναι ένα τρένο!
΄Ενα τρένο που πάει το δρομολόγιό του αλλά δε φτάνει στον προορισμό του.
΄Ενα τρένο που κάνει την πορεία του σαν μια καθημερινή μέρα.
΄Ενα τρένο που σταμάτησε απότομα στις 28/2. Γιατί; Γιατί σταμάτησε;
΄Ενα τρένο σταμάτησε γιατί του είπαν; “πάμε κι όπου βγει!”.
΄Ενα τρένο με ζωές, με όνειρα, με χαρές και λύπες
΄Ενα τρένο με περισσότερα τέκνα φοιτητές για επιβάτες
΄Ενα τρένο που δεν ξέρει κανείς το πρόβλημα που δημιούργησε για τις
οικογένειες
΄Ενα τρένο που έκοψε τα φτερά χιλιάδων
΄Ενα τρένο που έφερε χάος
΄Ενα τρένο…
Τι είναι πιο δύσκολο;
Ο θάνατος; ΄Η το συναίσθημα να μην μπορείς να αναγνωρίσεις το ίδιο σου το
παιδί μέσα στα καμένα κόκαλα και τις στάχτες; Τις ψυχές αυτές ποιος θα τις
ενημερώσει ότι αυτή θα είναι η τελευταία τους βόλτα, η τελευταία τους διαδρομή
προτού δουν το αιώνιο φως;
Τι χρώμα έχει άραγε αυτό το φως;
Εγώ πιστεύω ότι είναι λευκό. Λευκό σαν τις ψυχές όλων αυτών που χάθηκαν
αυτήν την τραγική μέρα.
Λευκό σαν τη χαρά που είχαν να δουν τα άτομα που τους έλειπαν.
Λευκό σαν τα αστέρια που έλαμπαν αυτήν τη δύστυχη νύχτα.
Λευκό σαν τα όνειρα που αυτό το τρένο δεν άφησε να γίνουν πραγματικότητα.
Μάνα…
Μάνα μην ανησυχείς όλα θα πάνε καλά ανυπομονώ να έρθω.
Το παιδί ανυπομονούσε αλλά ποιος ήξερε ότι αυτή θα ήταν η τελευταία του
κουβέντα;
Ποιος ήξερε ότι θα γίνει ένα με το τρένο;
Ποιος ήξερε ότι αυτό θα είναι το τελευταίο του θέαμα;
Ποιος ήξερε ότι δε θα τελειώσει αυτήν την κουβέντα που ήθελε;
Ποιος το ήξερε;
“ Πάμε κι όπου βγει” Αυτός ήξερε, αυτός που αντί να σταματήσει συνέχιζε,
αυτός που τράβηξε τη γραμμή για όλους, αυτός…
Βάσια Παππά
Από τύχη ζούμε...;
γεμάτο χαρά, ζωή κι ελπίδα για το μέλλον
κανείς δεν γνώριζε τι θα συμβεί
όλοι γελούσαν αμέριμνα.
Μανούλες να ρωτάνε τα παιδιά τους πότε θα έρθουν
παιδιά που αστειευόντουσαν λέγοντας «ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ ΘΑ ΠΑΡΩ ΤΟ ΤΡΕΝΟ»
Ποιός θα το ‘ξερε;
Ποιός γνώριζε τι θα συμβεί;
ΚΑΝΕΙΣ
Ένα λάθος
Ένα λάθος ήταν αρκετό για να πάρει την ζωή από αυτά τα γελαστά και
ξέγνοιαστα παιδιά.
Θα μπορούσα να ήμουν εγώ
θα μπορούσε να ήσουν εσύ
μα δεν είμαστε
Είναι όλοι εκείνοι που βρέθηκαν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.
Αντίο σε όσους έφυγαν και καλή δύναμη σε όσους έμειναν πίσω
-------------
Φαντάζομαι ότι είμαι μάνα και το παιδί μου πεθαίνει με τέτοιο τρόπο και
απλά ανατριχιάζω. Πως είναι άραγε να ξέρεις ότι το παιδί σου επιστρέφει, ότι
είναι μέσα σε ένα τρένο και ξαφνικά να βλέπεις από τις ειδήσεις ότι το παιδί
σου μπορεί να έχει πεθάνει.
-------------
Θεωρώ ότι το να γίνεται κάτι τέτοιο το 2023 είναι απίστευτο. Σήμερα που
μπορούμε να δούμε που βρίσκετε το ρολόι μας να μην μπορούμε να δούμε ότι δυο
τρένα είναι στης ίδιες ράγες!!! Εύχομαι σε όσους έχουν χάσει φίλους,
παιδιά, μανάδες, πατεράδες να είναι δυνατοί . Μ.Β
-------------
Έφτασες;
Το συμβάν με τα δύο τρένα είναι τραγικό, διότι τόσες ψυχές, έζησαν τα
τελευταία τους λεπτά χωρίς να το ξέρουν. Ποια να ήταν τα συναισθήματά τους πριν
το συμβάν; Θα ήταν χαρούμενοι, καθώς θα είχαν περάσει ένα υπέροχο τετραήμερο,
είτε με την οικογένειά τους, είτε με τους φίλους τους.
Μπορεί να ήταν και κουρασμένοι και πεινασμένοι, και θα ήθελαν να φτάσουν
γρήγορα στο σπίτι τους για να ξεκουραστούν. Τη στιγμή που συνέβη το μοιραίο
δυστύχημα, τι να ένιωσαν; Μάλλον τίποτα! Δε θα πρόλαβαν! Πέθαναν ακαριαία!
Αυτές οι μανάδες, οι πατεράδες, τα αδέλφια τους, οι σχέσεις τους, νιώθουν το
κενό που τους έφερε αυτό το τρένο ή θα πιστεύουν ότι είναι ζωντανοί και θα
γυρίσουν και ότι όλο αυτό είναι ένα τεράστιο ψέμα; Αυτοί οι γονείς που δε θα
μπορέσουν να αποχαιρετήσουν τα παιδιά τους, γιατί δεν απέμεινε τίποτα από αυτά,
τι να νιώσουν;
Ποιος ευθύνεται για αυτό το δυστύχημα; Ένα συγγνώμη είναι αρκετό για αυτές
τις οικογένειες ;
Ποιος θα απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις; Που είναι η κυβέρνηση; Η
κοινωνία; Το κράτος;
Πουθενά...
Οι μόνοι που θα πληρώσουν είναι αυτές οι οικογένειες των νεκρών... Ούτε ο
σταθμάρχης...
Ούτε η κυβέρνηση ...
Ε. Χ.
-------------
Ήταν η κακιά η (χ)ώρα...
Αγαπητέ/τή μαθητή/τρια
Τον τελευταίο καιρό, στην χώρα μας έχουν γίνει πολλά ατυχήματα, τα
οποία έχουν ως συνέπεια πολλούς θανάτους (όπως τα δύο τρένα στην Λάρισα... δεν
ξέρω για εσένα αλλά αυτό το γεγονός με στεναχώρησε πάρα πολύ). Η Ελλάδα ,
δυστυχώς, έχει πάρει τον κατήφορο και έχει μείνει «θεωρητικά» πίσω. Όμως,
αντίθετα με το τι λένε οι Έλληνες για την κοινωνία μας, εγώ πιστεύω η Ελλάδα
έχει πάρα πολλά να δώσει σαν χώρα και υπάρχουν πάρα πολύ τρόποι για να
βελτιωθεί αυτή η κατάσταση που βιώνουμε τώρα. Αρκεί κάποιος να κάνει το πρώτο
βήμα βέβαια. Αλλά ποιός θα κάνει το πρώτο βήμα; Η κυβέρνηση; Όχι βέβαια, αυτοί
(οι βουλευτές, οι υπουργοί) δεν νοιάζονται καν για εμάς. Αυτοί που πρέπει να
κάνουν το πρώτο βήμα είμαστε εμείς, η νέα γενιά. Με την φωνή μας και την δράση
μας μπορούμε να επηρεάσουμε τους γύρω μας και ίσως και την ίδια την κυβέρνηση.
Απλά φαντάσου πόσο ωραία θα ήταν αν είχαν λυθεί όλα αυτά τα προβλήματα... Δεν
θα ήταν καλύτερα τα πράγματα; Μία καλύτερη Ελλάδα; Λοιπόν , τι λες; Να το
ρισκάρουμε;
-Η ανώνυμη μαθήτρια
Υ.Σ. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να σου έχουν συμβεί πολλά αυτό το χρονικό
διάστημα. Ναι... Ξέρω, αυτό δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα. Αλλά
πίστεψέ με, είσαι ξεχωριστός/ή και πέρα για πέρα σημαντικός/ή! Να είσαι πάντα ο
εαυτός σου και μην αφήνεις κανέναν να σε μειώνει. Δεν το αξίζεις!!